انگار مدتی است مسافر ندیده اید
بر سنگفرش حادثه عابر ندیده اید
این گونه چشم خیره به سویم نشسته اید
مردم! مگر قیافۀ شاعر ندیده اید؟
یک بار هم به فکر پریدن نبوده اید
در طول عمر، مرغ مهاجر ندیده اید؟
ما را به کوچ، مسخره و پوچ خوانده اید
ای شهرتان خراب! عشایر ندیده اید
تنها اسیر خانۀ سیمانی خودید
ای ساکنان درد! مسافر ندیده اید
بهار گمشده در صفحه های تقویمم
و جای خالی تو ابتدای تقویمم
و قارقار کلاغی که خانه گم کرده
شنیده می شود از لا به لای تقویمم
و روز پنجم هر هفته حس مرموزی
عبور می کند از کوچه های تقویمم
و انتظار غریبی غروب هر جمعه
دویده در پی او پا به پای تقویمم
رسیده است به پایان به یک شروع جدید
دوباره یخ زده ام انتهای تقویمم
تو که نوشم نیی نیشم چرایی؟
تو که یارم نیی پیشم چرایی؟
تو که مرهم نیی ریش دلم را
نمک پاش دل ریشم چرایی؟
دست همه سنگ طعنه و صد رنگی ست
سهم من و تو شکستگی، دلتنگی ست
ای دل قدم محال بر می داری
برگرد که خانۀ خدا هم سنگی ست
خشک سیمی، خشک چوبی، خشک پوست
از کجا می آید این آوای دوست؟
گر ز سیم است این صدای نازنین
خود چگونه می زند هیهای دوست؟
از چه چوبی آید این بیدادها
می کند عریان چرا سیمای دوست؟
این مگر سیم است و زر کز قدرتش
می کند فریاد، قدرت های دوست
می زنی نغمه به سر، این دست نیست
جای دارد سر نهم در پای دوست
غمگین مشو عزیز دلم
مثل هوا کنار توام
نه جای کسی را تنگ می کنم
نه کسی مرا می بیند
نه صدایم را می شنود
دوری مکن
تو نخواهی بود
من اگر نباشم.
آن سان که درخت، برگ را زیسته اید
در عریانی، تگرگ را زیسته اید
بیچاره به ما که زندگی را مُردیم
خوشبخت شما که مرگ را زیسته اید
ز بس گل که در باغ مأوا گرفت
چمن رنگ ارژنگ مانا گرفت
شبم نافۀ مشک تبت نداشت
جهان بوی مشک از چه معنا گرفت
مگـر چشم مجنون به ابر اندر است
که گل رنگ رخسار لیلا گرفت
به می ماند اندر عقیقش قـدح
سرشکی که در لاله مأوا گرفت
قدح گـیر چندی و دنیا مگـــیر
که بدبخت شد آنکه دنیا گـرفت
سـر نرگس تازه از زر و سیم
نشان سر تاج کسری گرفت
چو رهبان شد اندر لباس کبود
بنفشه مگر دین ترسا گرفت؟