کریمی مشاور بیمه

تاریخ از انحصارِ تو آزاد می شود

تاریخ یک کتاب قدیمیست که در آن

از زخم های کهنۀ من یاد می شود

از من گرفت دختر خان هر چه داشتم

تا کی به اهل دهکده بیداد می شود؟

خاتون به رودخانۀ قصرت سری بزن

موسی دل من است که نوزاد می شود

با این غزل به مُلک سلیمان رسیده ام

این مرد خسته همسفر باد می شود

ای ابروان وحشی تو لشکر مغول

پس کی دل خراب من آباد می شود؟

در تو هزار مزرعه خشخاش تازه است

آدم به چشم های تو معتاد می شود

با تشکر از هلیای عزیز برای فرستادن این غزل.

آدرس: http://baharaneman.mihanblog.com/

گر سر برود ، ز سر هوایت نرود

تأثیر طلسم چشم هایت نرود

فرشی ز دلِ شکسته انداخته ام

آهسته بیا شیشه به پایت نرود

عشقا تو در آتشی نهادی ما را

درهای بلا همه گشادی ما را

صبرا به تو در گریختم تا چه کنی

تو نیز به دست هجر دادی ما را

در اندیشه های باد

برگ های زرد پاییزی.

عادت کرده ایم

آنقدر که یادمان رفته است شب

مثل سیاهی موهایمان ناگهان می پرد

و یک روز آنقدر صبح می شود

که برای بیدار شدن

دیر است.

دیوانگی و سرکشی و بی تابی

اشکی به زلال چشمه و حالی خوش

همپای ستاره های شب بی خوابی

همراه و هم آشیانه تا مقصد صبح

با یک غم سرخ ، داغ دردی آبی

فرصت چه کم است و راه دریا در پیش

باید که برید از عالم مردابی

با عشق تو تا بام فلک راهی نیست

امشب شب عشق است و شبی مهتابی

فضا در انزواست

دریا در انزواست

مرگ در انزوا

لیک اینان همه در جمع اند

در برابر آن حریم ژرف تر

آن خلوت قطبی

که روح بر خود روا داشته است

بی نهایت متناهی.

باران ...

چیزی بر شیشه می نویسد

شاعر ...

چیزی بر کاغذ.

پایمالم می کنی

مثل سیگارت که ...

آنچنان گرم

لبانت را بوسه می داد.

نه چندان بزرگم

که کوچک بیابم خود را

نه آنقدر کوچک

که خود را بزرگ ...

گریز از میانمایگی

آرزویی بزرگ است؟