این هدیه را اگر نپذیری کجا برم
جان است جان! اگر تو نگیری کجا برم
یار عزیز! یوسف من کم تحمل است
این برده را برای اسیری کجا برم
بخت مرا سیاه چو گیسوی خود مخواه
موی سفید را سر پیری کجا برم
ای قلب زخم خوردۀ بیمار، من تو را
گر پیش پای دوست نمیری کجا برم
جان هدیه ایست پیشکش آورده از خودت
این هدیه را اگر نپذیری کجا برم؟
عشق من
گودالی است که از درختی مانده است
رایحه ای است که از عطری
جایی که از زخمی
عشق من ...
نیست.
همیشه تمام گلوله ها برای دشمن نیست
گاه باید آخرین گلوله را
برای خودت نگه داری
دوستت دارم
آن گونه که سربازی
در محاصرۀ دشمن
آخرین گلوله اش را.
وقتی که تو نیستی
دنیا چیزی کم دارد
مثل کم داشتن یک وزیدن، یک واژه، یک ماه
من فکر می کنم در غیاب تو
همۀ خانه های جهان خالیست
همۀ پنجره ها بسته است
وقتی که تو نیستی
من هم
تنهاترین اتفاق بی دلیل زمینم
واقعاً
وقتی که تو نیستی
من نمی دانم برای گم و گور شدن
به کدام جانب جهان بگریزم!
آه ...
ای کاش!
در انتهای این راه
این دور بیکران سیاه
سپید و دلکش و روشن
نشسته باشد ماه.
وسط گریه و هم آغوشی
مثل یک بَرده از جهان سیرم
روی این تختخواب می میرم.
در چشم هایت
پلنگ مغروری زندگی می کند
که حتی اگر
به آهوانه ترین شکل نگاهت کنم
باز هم مرا نمی بینی!