من کشوری نبوده ام، ایجاد کن مرا!
در مرز من بیا، برو، آباد کن مرا
من مجمع الجزایر تنهایی و غمم
پهلو بگیر پهلوی من، شاد کن مرا
من را که ریشه های درختی شکسته ام
قایق بساز از تنش، آزاد کن مرا
در جای جای خاک تنم رد پای توست
گاهی تو هم به نام وطن یاد کن مرا
بگذار با تو بگذرم از ساحل سکوت
دور از همه، همه، همه فریاد کن مرا
جز منِ بی تو دودمان بر باد،
ای دلیل عزیز ویرانی!
چند مسعود سعد سلمان و
چند خاقانی پریشان و
چند یاغی تبار دیگر را
قصد داری به خاک بنشانی؟!
سوختم،
ولی چه بیهوده!
درست مثل سیگاری روشن
میان لب های زنی که
سیگاری نیست.
گناه بزرگی ست!
تو را تحویل خودت می دهند
و می گویند بفرما
و تا آماده شوی بفرمایی
انتقام سختی از عشق می گیرند!
باید لای مدادها سنگر بگیری
پشت کتاب ها گلوله باران شوی
و زنی را که دوست داری
از خانه ات
از قلبت حذف کنی
و فقط توی شعرها
سراغش را بگیری!
بزن باران که قو از پیش ما رفت
خیال و خواب سرخِ بوسه ها رفت
از این مرداب پُر خرچنگِ تاریک
حبیب آن مرد تنها، بیصدا رفت
در طبقۀ دوم آپارتمانی
در محله ای شلوغ
صبح ها
بیرون می زنم از خودم
دنبال کوهی
که جا برای غاری یک نفره داشته باشد
شب ها
بر می گردم به خودم
آتش روشن می کنم
و روی دیواره هایم
طرحی می کشم
از معشوقه ای
که ندارم.
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برای دلم دید
دیری است
مثل ستاره ها چمدانم را
از شوق ماهیان و تنهایی خودم
پر کرده ام ولی
مهلت نمی دهند که مثل کبوتری
در شرم صبح پر بگشایم
با یک سبد ترانه و لبخند
خود را به کاروان برسانم
اما ...
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که باشب می رفت
این فال را برای دلم دید.
فصل ها جاده های خستگی اند
بی نگاهت رسیده ام به خزان
برسانم به دوربرگردان!