كريمي مشاور بيمه

***

نسيم آسا از اين صحرا گذشتيم

سبك رفتار و بي پروا گذشتيم

چو ناف آهوان، صد پاره ي جان

بيفكنديم و از هر جا گذشتيم

غباري نيست بر دامان همت

از اين صحرا بسي بالا گذشتيم

به چشم ما كنون هر زشت زيباست

چو از هر زشت و هر زيبا گذشتيم

بپاي كوشش از ديروز و امروز

گذر كرديم و از فردا گذشتيم

گريزان از بر سودابه ي دهر

سياوش وار از آذرها گذشتيم

كنون در كوي ناپيدا خراميم

چو از اين صورت پيدا گذشتيم

" رشيد" از ما مجو نام و نشاني

كه از سر منزل عنقا گذشتيم

رشيد ياسمي

از كعبه رو به كرببلا ميكند حسين

و آنجا دوباره كعبه بنا ميكند حسين

گر ساخته است خانه اى از سنگ و گل خليل

آنجا بناز خون خدا ميكند حسين

روزى كه حاجيان به حرم روى مينهند

پشت از حريم كعبه چرا؟ ميكند حسين

آن حج نا تمام كه بر عمره شد بدل

اتمام ان بدشت بلا ميكند حسين

آنجا وقوف در عرفات ار نكرده است

فرياد معرفت همه جا ميكند حسين

آنجا اگر كه فرصت قربانيش نبود

اينجا هر انچه هست فدا ميكند حسين

آنجا كه سعى بين صفا در دويدن است

اينجا به قتلگاه صفا ميكند حسين

آنجا حنا حرام بود بهرا حاجيان

اينجا ز خون خويش حنا ميكند حسين

وقتى به خيمه گاه رود از پى وداع

اينجا دوباره حج نساء ميكند حسين

بعد از هزار سال به همراه حاجيان

هر سال رو بسوى منا ميكند حسين

از چار سوى كعبه ، ز گلدسته ها هنوز

هر صبح و ظهر و شام ندا ميكند حسين

بشنو دعاى در عرفاتش كه بنگرى

با سوز دل هنوزه دعا ميكند حسين

سر داده است و حكم شفاعت گرفته است

بر وعده اى كه داده وفا ميكند حسين

چون مرا ديدي بعشقت مبتلا رفتي برو

چون بدانستي كه مي خواهم ترا رفتي برو

هرچه گفتم من نگوئي ترك ما گفتي برو

هر چه كردم التماس و التجا  رفتي برو

پشت پا بر عهد و پيمان زدي وز پيش ما

راست سوي خصم كج رفتار ما رفتي برو

گر بسوي مدعي رفتي چه غم يا سوي غير

از بر ما چونكه رفتي هر كجا رفتي برو

بار ديگر سوي ما گر آمدي خوش آمدي

ور دوباره نيز رفتي خوش بجا رفتي برو

ني خداحافظ بمن گفتي و ني كردي وداع

وز برم بيگانه وار اي آشنا رفتي برو

" فرخ" خود را باين زودي چرا بردي ز ياد

ورنه خود داني نمي گويم چرا رفتي؟ برو

سيد محمود فرخ

در بزم گرفتي مي و نوشيدي و رفتي

مستانه به حال همه خنديدي و رفتي

بعد از تو لبي باز نشد از پي خنده

غير از لب آن جام كه بوسيدي و رفتي

ننشستي و ياران دگر هم ننشستند

آن بزم كه چيديم تو برچيدي و رفتي

دل بود و وفا بود و صفا بود و محبت

افسوس كه چشم از همه پوشيدي و رفتي

آن بزم طرب بهر وجود تو بپا بود

وين را همه گفتند و تو نشيندي و رفتي

گفتم كه بتابم ز رخت پرتو مهري

با قهر تو روي از همه تابيدي و رفتي

آن بزم بچشم تو پسنديده نيفتاد؟

يا " حالت" ما را نپسنديدي و رفتي

"ابوالقاسم حالت"

تو آن جامي كه مي رقصي به دست مست مي خواري

من آن شمعم كه مي گريم سر بالين بيماري

دل من در خموشي با من امشب راز مي گويد

چو مهتابي كه نجوا مي كند با كهنه ديواري

سرشك نيمشب آرام مي بخشد بسوز دل

چو باراني كه مي بارد به روي دشت تبداري

اميد دل بمرد و آرزوها گوشه بگرفتند

تو گوئي لشكري پاشيده شد از مرگ سرداري

در اين صحرا فغان ها كردم از گردون صيد افكن

چو در هر گام ديدم قطره خوني بر سر خاري

گذرگاه محبت در طريق عمر ما "مفتون"

پل بشكسته را ماند ميان راه همواري

جواني را تبه مي سازد اين اندوه ناكامي

بسان باد زهرآگين كه مي افتد به گلزاري

مفتون  اميني         

در وصل هم به شوق تو اي گل در آتشم

عاشق نمي شوي كه ببيني چه مي كشم

با عقلِ آب عشق به يك جو نمي رود

بيچاره من كه ساخته از آب و آتشم

پروانه را شكايتي ازجور شمع نيست

عمري است در هواي تو مي سوزم و خوشم

خلقم بر روي زرد بخندند و باك نيست

شاهد شواي شرار محبت كه بي غشم

هرشب چو ماهتاب ببالين من بتاب

اي آفتاب دلكش و ماه پريوشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمي چو ني

تا بشنوي نواي غزلهاي دلكشم

شهريار

وقتي گريبان عدم با دست خلقت مي دريد
وقتي ابد چشم تو را پيش از ازل مي آفريد
وقتي زمين ناز تو را در آسمانها مي كشيد
وقتي عطش طعم تو را با اشكهايم مي چشيد

من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلي
چيزي نمي دانم از اين ديوانگي و عاقلي
يك آن شد اين عاشق شدن دنيا همان يك لحظه بود
آن دم كه چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتي كه من عاشق شدم شيطان به نامم سجده كرد
آدم زميني تر شد و عالم به آدم سجده كرد
من بودم و چشمان تو نه آتشي و نه گِلي
چيزي نمي دانم از اين ديوانگي و عاقلي

من عاشق چشمت شدم شايد كمي هم بيشتر
چيزي در آنسوي يقين شايد كمي همكيش تر
آغاز و ختم ماجرا لمس تماشاي تو بود
ديگر فقط تصوير من در مردمك هاي تو بود

                                                       (محسن عبيدي)

باور نمى كنم كه در آن باغ پر بهار‎

        چيزى به غير زاغ و به جز برگ زرد نيست

                          باور نمى كنم كه در آن دشت مردخيز‎،

  از بهر يك نبرد دليرانه مرد نيست!‎

             باور نمى كنم همه مستانه خفته اند

                        در راه چاره هيچكس رهنورد نيست

(‍ژاله اصفهاني)

آنكه بر خوان غم عشق تو مهمانم كرد

خاطرش شاد كه شرمنده ي احسانم كرد

گفته بودم كه ننوشم مي و عشرت نكنم

فصل گل آمد و از گفته پشيمانم كرد

جان من از مرض عشق بفرمان تو شد

نازم آن درد كه شايسته ي درمانم كرد

هدهد باد صبا نامه ي بلقيس وشي

بر من آورد و از آن نامه سليمانم كرد

آنكه از برگ گلش خار خلد بر كف پا

چشم بد دور كه جان سر م‍ژگانم كرد

دوش از زلف شكن در شكنت باد صبا

بسكه آشفته به من گفت پريشانم كرد

غنچه سان تنگدل و سر بگريبانم كرد

آفرين بر قلم شهد فشانت "آتش"

كه ز شيرين سسخني شهره ي ايرانم كرد

                                                                                                        آتش اصفهاني

بي تو دنيا بر سرم آوار شد

بين ما هر پنجره ديوار شد

آنكه اول نوش دارو مي نمود

بر لب ما زهر نيش مار شد

درد ما در بودن ما ريشه داشت

رفتن و مردن علاج كار شد

عيب از ما بود از ياران نبود

تا كه ياري يار شد بيزار شد

عاقبت با حيله سوداگران

عشق هم كالاي هر بازار شد

آب يكجا مانده ام دريا كجاست؟

مُردم از بس زندگي تكرار شد