كريمي مشاور بيمه

مثل يك درناي زيبا تا افق پرواز كن 

         نغمه اي ديگر براي فصل سرما ساز كن

زندگي تكرارِ زخمِ كهنه ديروز نيست 

         بالهاي خسته ات را رو به فردا باز كن ...

آن جام جان افزاي را برريز بر جان ساقيا

بر دست من نه جام جان اي دستگير عاشقان

دور از لب بيگانگان پيش آر پنهان ساقيا

ناني بده نان خواره را آن طامع بيچاره را

آن عاشق نانباره را كنجي بخسبان ساقيا

اي جان جان جان جان ما نامديم از بهر نان

برجه گدارويي مكن در بزم سلطان ساقيا

اول بگير آن جام مه بر كفه آن پير نه

چون مست گردد پير ده رو سوي مستان ساقيا

رو سخت كن اي مرتجا مست از كجا شرم از كجا

ور شرم داري يك قدح بر شرم افشان ساقيا..

مولوي

از زندگي، از اين همه تكرار خسته ام

از هاي و هوي كوچه و بازار خسته ام

تن خسته سوي خانه دلِ خسته مي كشم

وايا! از اين حصار دل آزار خسته ام

دلگير از خموشي تقويم روي ميز

از دنگ دنگ ساعت ديوار خسته ام

از او كه گفت" يار تو هستم" ولي نبود

از خود كه زخم خورده ام از يار خسته ام

با خويش در سيتزم و از دوست درگريز

از حال من مپرس كه بسيار خسته ام

محمدعلي بهمني

از خون دل نوشتم نزديك دوست نامه

اني رايت دهرا من هجرك القيامه

دارم من از فراقش در ديده صد علامت

ليست دموع عيني هذا لنا العلامه

هر چند كآزمودم از وي نبود سودم

من جرب المجرب حلت به الندامه

پرسيدم از طبيبي احوال دوست گفتا

في بعدها عذاب في قربها السلامه

گفتم ملامت آيد گر گرد دوست گردم

و الله ما راينا حبا بلا ملامه

حافظ چو طالب آمد جامي به جان شيرين

حتي يذوق منه كاسا من الكرامه

ديشب خبرت هست كه در مجلس اصحاب

تا روز نخفتيم من و شمع جگرتاب

از دست دل سوخته و ديده خونبار

يك لحظه نبوديم جدا ز آتش و از آب

من در نظرش سوختمي ز آتش سينه

و او ساختي از بهر من سوخته جلاب

از بسكه فشانديم در از چشم گهرريز

شد صحن گلستان صدف لؤلؤي خوشاب

در پاش فكندم سرشوريده از آنروي

كو بود كه ميسوخت دلش برمن از اصحاب

ياران بخور و خواب بسر برده همه شب

وان سوخته فارغ ز خور و چشم من از خواب

او خون جگر خورده و من خون‌دل ريش

او مي به قدح داده و من دل به مي ناب

او بر سر من اشك فشان گشته چو باران

و افتاده من دلشده از ديده بغرقاب

من باغم دل ساخته و سوخته در تب

و او از دم دود من دلسوخته در تاب

چون ديد كه خون دلم از ديده روان بود

ميداد روان شربتم از اشك چو عناب

جز شمع جگر سوز كه شد همدم خواجو

كس نيست كه او را خبري باشد از اين باب

خواجوي كرماني

***

آمد آن سنگين‌دل و صد رخنه در جان كرد و رفت

ملك جان را از سپاه غمزه ويران كرد و رفت

آن كه در زلفش پريشان دل ما جمع بود

جمع ما را همچو زلف خود پريشان كرد و رفت

قالب فرسودهٔ ما خاك بودي كاشكي

بر زمين كان شهسوار شوخ جولان كرد و رفت

گر دل از دستم به غارت برد چندان باك نيست

غارت دل سهل باشد، غارت جان كرد و رفت

رفتي و دل بردي و جان من از غم سوختي

بازگرد آخر، كه چندين ظلم نتوان كرد و رفت

دل به سويش رفت و در هجران مرا تنها گذاشت

كار بر من مشكل و بر خويش آسان كرد و رفت

در دم رفتن هلالي جان به دست دوست داد

نيم‌جاني داشت، آن هم صرف جانان كرد و رفت

هلالي جغتايي

صحبت ديده و دل

شكايت كرد روزي ديده با دل

كه كار من شد از جور تو مشكل

ترا دادست دست شوق بر باد

مرا كندست سيل اشك، بنياد

ترا گرديد جاي آتش، مرا آب

تو زآسايش بري گشتي، من از خواب

ز بس كانديشه‌هاي خام كردي

مرا و خويش را بدنام كردي

از آنروزي كه گرديدي تو مفتون

مرا آرامگه شد چشمهٔ خون

تو اندر كشور تن، پادشاهي

زوال دولت خود، چندخواهي

چرا بايد چنين خودكام بودن

اسير دانهٔ هر دام بودن

شدن همصحبت ديوانه‌اي چند

حقيقت جستن از افسانه‌اي چند

ز بحر عشق، موج فتنه پيداست

هر آنكودم ز جانان زد، ز جان كاست

بگفت ايدوست، تير طعنه تا چند

من از دست تو افتادم درين بند

تو رفتي و مرا همراه بردي

به زندانخانهٔ عشقم سپردي

مرا كار تو كرد آلوده دامن

تو اول ديدي، آنگه خواستم من

بدست جور كندي پايه‌اي را

در آتش سوختي همسايه‌اي را

مرا در كودكي شوق دگر بود

خيالم زين حوادث بي خبر بود

نه ميخوردم غم ننگي و نامي

نه بودم بستهٔ بندي و دامي

نه ميپرسيدم از هجر و وصالي

نه آگه بودم از نقص و كمالي

ترا تا آسمان، صاحب نظر كرد

مرا مفتون و مست و بي خبر كرد

شما را قصه ديگرگون نوشتند

حساب كار ما، با خون نوشتند

ز عشق و وصل و هجر و عهد و پيوند

تو حرفي خواندي و من دفتري چند

هر آن گوهر كه مژگان تو ميسفت

نهان با من، هزاران قصه ميگفت

مرا سرمايه بردند و ترا سود

ترا كردند خاكستر، مرا دود

بساط من سيه، شام تو ديجور

مرا نيرو تبه گشت و تو را نور

تو، وارون بخت و حال من دگرگون

ترا روزي سرشك آمد، مرا خون

تو از ديروز گوئي، من از امروز

تو استادي درين ره، من نوآموز

تو گفتي راه عشق از فتنه پاكست

چو ديدم، پرتگاهي خوفناكست

ترا كرد آرزوي وصل، خرسند

مرا هجران گسست از هم، رگ و بند

مرا شمشير زد گيتي، ترا مشت

ترا رنجور كرد، اما مرا كشت

اگر سنگي ز كوي دلبر آمد

ترا بر پاي و ما را بر سر آمد

بتي، گر تير ز ابروي كمان زد

ترا بر جامه و ما را بجان زد

ترا يك سوز و ما را سوختنهاست

ترا يك نكته و ما را سخنهاست

تو بوسي آستين، ما آستان را

تو بيني ملك تن، ما ملك جان را

ترا فرسود گر روز سياهي

مرا سوزاند عالم سوز آهي

پروين اعتصامي