بگذار در قشنگ ترين اشتباه من
آتش بگيرد از تو دل سر به راه من
چشمم نسيم مي شود آنقدر مي وزد
تا روسريت حل بشود در نگاه من
آن وقت در رگم بشتابد طپش كند
تا وقت مرگ موي تو؛ خون سياه من
برعكس آخر همۀ قصه هاي تلخ
شايد شبي به چنگ من افتاد ماه من
روزي مگر خود تو دچارم نكرده اي؟
از چاله در بيا كه بيفتي به چاه من
داغ مرا به دوش بكش سال هاي سال
اي شانه هات مُهر شده با گناه من
با سلام به همراهان هميشگي و عزيز وبلاگ شعر كوتاه. وبلاگ جديدي ساخته ام با نام كتاب نما كه در آن كتاب هايي را كه خوانده و مي خوانم شرح و معرفي مي كنم و بخش هايي برگزيده از آنها را براي نمونه در مطالب ذكر مي كنم. اطمينان دارم كه وبلاگ مفيدي خواهد بود و مورد استفادۀ علاقمندان كتاب و مطالعه قرار خواهد گرفت. از تمامي عزيزاني كه از وبلاگ شعر كوتاه بازديد مي كنند مي خواهم كه وبلاگ كتاب نما را نيز ببينند و در صورت علاقمندي آن را جزو لينك دوستان وبلاگ خود دربياورند. وبلاگ كتاب نما را نيز همانند وبلاگ شعر كوتاه هر روز با مطلبي تازه به روز خواهم كرد. پس از بازديد از وبلاگ كتاب نما بنده را از نظرات ارزشمندتان بهره مند سازيد تا روند معرفي كتاب و نشر دانش را با كيفيت بهتري انجام دهم. آدرس وبلاگ جديدم كتاب نما:
شقايق جامۀ سرخي به بر كرد
ز شبنم تاج سيميني به سر كرد
گل قاصد رسيد از راه و ما را
ز مرگ فصل سرما با خبر كرد
اي محال!
اي زن!
اي كاش تنها يك بار
از بيشۀ انديشه خروج مي كردي
تا گرمي دستانت را احساس كنم
شايد ...
انجماد اين شب قطبي را
تاب مي آوردم.
بگو خانه ام كجاست
تا به كي كنج قهوه خانه
روحم را دود كنم
در نالۀ غليان؟!
به كوي ميكده بس بيهشان خاموشند
كه قطب دايرۀ عقل و دانش و هوشند
كنند پر ز هياهو نه آسمان را ليك
نشسته پيش تو لب بسته اند و خاموشند
درون جان خود از شوق آتشي دارند
كزان به سان خُم مي مدام در جوشند
ملك به شيشه كند قطره اي اگر بچكد
از آن پياله كه اين قوم باده مي نوشند
تو راست ميل به تن پروري ولي ايشان
به راه دوست همي در هلاك خود كوشند
تو همنشين رقيبي و با حبيب اين قوم
درون خلوت دل روز و شب هم آغوشند
صغير كيفيت اهل عشق مي گويي
بگو كه مجلسيان پاي تا به سر گوشند
خوبان همه صيد صبح خيزان باشند
در بند دعاي اشك ريزان باشند
تا تو سگ نفس را به فرمان باشي
آهوچشمان ز تو گريزان باشند
خواهم كه چو پيراهن گل فرسايت
در جامۀ جان كشم قد رعنايت
گه بوسه زنم چو آستين بر دستت
گه سر بنهم چو دامن اندر پايت