گروس عبدالملکیان
ریز... ریز... ریز...
چون برف،
که هرگز هیچکس ندانست
تکه های خودکشی یک ابر است
منم، چون دانه های برف که می ریزند بر زمین
کسی چه می داند؟
و کسی چه می داند؛
که من هر روز
تکه های سفید روحم را می بارم؟!
و ظلمات آسمان بی ستاره
در قلبم
بر جاست
به خودکشی روحم دست زده ام.
با تشکر از نژلا برای فرستادن این شعر.
آدرس:http://www.nezhlaoketab.blogfa.com/
برچسب: ،
امتیاز:
بازدید:
